Een weekje Tasmanië

Lieve allemaal,

De weken vliegen wel voorbij zeg. Afgelopen weekend waren we alweer drie weken in Australië, wat betekent dat we er komende zondag 6 juli al een máánd zijn, echt bizar. We hebben een mooie week in Tasmanië achter de rug. We verbleven in Glenorchy, in een ‘granny flat’ bij iemand in de tuin. Eigenlijk een klein appartementje met alles erop en er aan en vooral met een fantastisch uitzicht.
 
De eerste avond in Tasmanië zijn we eerst op familiebezoek gegaan in Kingston, waar we pizza hebben gegeten en hebben afgesproken de volgende ochtend heel vroeg weer terug te komen voor de voetbalwedstrijd Nederland – Chili. Annie, Gabrie en Sean hadden de wedstrijd, die hier om twee uur ’s nachts werd uitgezonden, opgenomen. Dus om half vijf in de ochtend zaten we alweer in de auto richting Kingston, om daar de wedstrijd te kijken, nog voordat Gabrie naar werk ging. Hartstikke leuk natuurlijk dat we de wedstrijd ook gewonnen hebben!
Om half negen zijn we vanaf Annie en Gabrie richting Geeveston vertrokken in de Huon Valley, dé appelvallei van Tasmanië. Er stond een autoroute in onze reisgids door de vallei en er omheen, maar we hebben maar een deel ervan gedaan omdat we ongeveer twee uur bij de Tahuna Airwalk zijn geweest. Dat is een korte wandeling door de boomtoppen over een soort touwbruggen. De afstand ervan viel ons een beetje tegen, maar het uitzicht was schitterend met twee rivieren die bij elkaar komen en het uitzicht over de bomen heen. Op de terugweg hebben we nog een zak appels langs de weg gekocht (zoals ze bij ons tulpen langs de kant van de weg verkopen) en boodschappen gedaan voor de rest van de week.

Vrijdag hadden we goede voornemens om een tandem te huren en een fietstocht door Hobart te maken langs de baai, maar tot onze teleurstelling was de fietsverhuur tijdelijk gesloten. Al wandelend hebben we de stad verkend en op een bankje in het park met uitzicht over de baai onze boterhammen opgegeten. Het was bijna zomer die dag zo met weinig wind. Zonder jas kon je het makkelijk uithouden.
Later die middag hebben we per ongeluk kennis gemaakt met Eddie. Eddie is een langeafstandsrenner van bijna 85 jaar oud. Hij hoorde ons Nederlands praten toen we door de straat liepen, en opeens stond hij achter ons. Hij vertelde dat hij de Tweede Wereldoorlog in Arnhem was geweest. Zo raakten we aan de praat en voor we het wisten stonden we in zijn keuken te kijken naar een soort geschiedenistentoonstelling. Aan de tegels hingen geplastificeerde krantenartikelen over zijn prestaties binnen het Australische leger en bij het langeafstandrennen. Eddie is twaalf jaar wereldrecordhouder geweest van de honderd kilometer (en hij rende afstanden als tussen Melbourne en Sydney). Trots liet hij ons alle medailles die hij over de jaren heen gewonnen had zien, en Maurice en ik wisten niet zo goed hoe we het hadden. Het was vreemd en bijzonder tegelijk. Hier stonden we dan, in een keuken ergens net buiten het centrum van Hobart met een oud-militair en oud -wereldrecordhouder, netjes geschoren en met Nikes aan z’n voeten die nog steeds iedere dag tien kilometer hard loopt. We voelden ons echt van de straat geplukt, en heel erg piepjong. Dit is zo’n man die de wereld heeft gezien, weet waar hij het over heeft en dat zomaar met ons wilde delen. Vereerd en een beetje verlegen stapten we na een halfuur weer het zonlicht in. Ik geloof dat dit een behoorlijke indruk heeft gemaakt op een hele aparte manier. We vermoeden overigens wel dat hij wel vaker toeristen van de straat plukt om zijn verhaal te delen.

Vrijdagmiddag zijn we naar de top van Mount Welllington gereden om foto’s te maken van de zonsondergang. Dat is goed gelukt met ruim 250 foto’s die Maurice heeft gemaakt, maar het was wel echt verschrikkelijk koud nadat de zon onder was gegaan. Omdat we ook graag foto’s wilde van Hobart by night hebben we eerst even een kwartier in de auto gezeten om op te warmen, om daarna nog een paar foto’s te maken van de lichtjes van Hobart en ‘m heel gauw te smeren naar onze warme granny flat.

Zaterdag zijn we op tijd opgestaan om naar de Salamanca Market te gaan in Hobart. Het is een nogal toeristische markt, maar doordat we vroeg waren was het nog rustig, en vooral, droog. Op iedere vrije hoek staan straatmuzikanten te spelen tussen de marktkraampjes waar lokale producten voor behoorlijk wat geld worden verkocht. Ook sloffen die ik zo graag wilde werden voor een behoorlijk bedrag aan de man gebracht. Maar omdat de Queen Victoria Market toch een beetje een teleurstelling was geweest, heb ik mezelf getrakteerd op überzachte moccassins, niet gemaakt van Shaun maar van Skippy. En ik heb geen koude voeten meer gehad.

Zondag hebben we met Annie en Gabrie doorgebracht, Sean was met vrienden in Sydney. We zijn eerst naar de Dutch shop geweest waar we hebben geluncht. Ik had brood met kroketten en Maurice had bitterballen met patat. De kroketten waren best lekker! Het mooiste van alles was nog dat er ook een winkeltje bij zat met allerlei Duitse, Engelse en Nederlandse producten. Jam van de Albert Heijn bijvoorbeeld. Ik heb wel een zak pure hagelslag gekocht (want de mijne was inmiddels op), en kruiden voor pepernoten zodat we die nog een keertje kunnen maken. Ohja, en pottertjes, want de overgang van zomer in Nederland naar winter gaat helaas niet vlekkeloos (snotterdesnotter, kuch kuch). De dikke brokken waren in de aanbieding voor 2 dollar dus dat konden we ook niet laten liggen.
’s Middags heeft Gabrie ons een privé-tour door de Cascade brouwerij (waar hij werkt) gegeven. Wat een vakmanschap is bier produceren zeg! Met vijf gadgets op zak gingen we vervolgens naar Kingston terug voor echt een ontzettend lekker diner met cornet beef uit de slow cooker en met gegrilde groente uit de oven. Om een uur of negen hebben we gedag gezegd, maar, tot over een halfjaar, want dan hopen we met onze auto naar Tasmanië te gaan met de ferry.

Maandagochtend hebben we de wedstrijd Nederland – Mexico nog opgenomen in onze granny flat en gekeken en NET toen we de hoop hadden opgegeven werd er gescoord. Twee keer, geweldig! Het was echt een mooie wedstrijd om de dag mee te beginnen. Daarna was het ontbijten en inpakken om op het uiteraard vertraagde toestel van Tiger Airways te stappen, terug naar Melbourne.

Het is inmiddels donderdag 3 juli, en sinds dinsdag zijn we niet langer dakloos, want we hebben onze Toyota Landcruiser opgehaald bij de dealer. Gisteren zijn we wezen kijken voor een roof top tent op de auto en hebben we er een flink stuk mee gereden. Het wordt al een beetje vertrouwd. Maurice is de auto aan het schoonmaken as we speak. We vliegen vanavond naar Nieuw Zeeland, en als we terug komen 17 juli dan kunnen we de auto echt reis-klaar maken. Zie foto’s om kennis te maken met onze witte aanwinst.

Voor mij ook tijd om mijn tas weer in te pakken voor Nieuw Zeeland. We vertrekken rond een uur of twee hier, Megan is zo lief om ons even naar Oakleigh te brengen met de auto, dat scheelt ons weer een hoop gesjouw naar de trein toe. Omdat we vannacht om vijf voor twaalf landen blijven we in een Motor Lodge in Fendalton, vlakbij Christchurch Airport. Vanuit daar rijden we morgenochtend (vrijdag) richting Wanaka. We blijven eerst een week in Albert Town, en daarna een week in Ashburton. Er is sneeuw voorspeld voor de wintersportgebieden waar we naartoe willen, dus dat komt heel mooi uit. We weten niet hoe de internetverbinding is op de plaatsen waar we blijven, maar geen nieuws is goed nieuws. 17 juli zijn we weer terug in Oakleigh, bij Megan en Aurel.

Veel liefs vanuit een zonnig maar ijskoud Melbourne (het wordt een mooie dag, maar hier binnen is het maar twaalf graden), van Vicky, Maurice, en King George.