Klein geluk in Nitmiluk (klink als Not My Luck haha)

Lieve allemaal,
Ugh… Dat is zo’n beetje het enige zinnige geluid wat je kunt uitbrengen in deze hitte. Ik. Heb. Het. Heet. Maurice lijkt nergens last van te hebben, maar ik weet van ellende niet meer wat ik met mezelf aanmoet. Totdat we er achter kwamen dat hier gewoon internet is! 200 MB is niet zo veel, maar hee, genoeg om me even een middagje af te leiden en lekker een blog te typen.

Eerst maar weer een update van de afgelopen week; maandag 22 september hebben we Alice Springs achter ons gelaten om onze reis te vervolgen. Na vijf weken werken was het heel fijn om weer te vertrekken met King George, het voelde echt als vrijheid. Voordat we verder naar het noorden reden richting Darwin, zijn we teruggegaan naar de West MacDonnell Ranges voor de wandeling in Ormiston Gorge die we nog graag wilden doen. We hebben geslapen op de “dingo-camping” weer, en de wandeling hebben we dinsdagochtend gedaan. We zijn om 9 uur begonnen, redelijk op tijd, omdat het steeds warmer wordt, de UV-index hoger, en ik steeds minder goed tegen dit soort weer kan. Na 4,5 uur ploeteren (tenminste, vooral het laatste stuk voelde als ploeteren) kunnen we zeggen dat het echt de moeite waard was om terug te gaan. De wandeling ging door de bergen zo om de kloof heen waar een “gorge” (soort waterpoel) ligt. Het laatste stukje moesten we door de gorge heen waden, maar het water was ten opzichte van een paar weken terug al een heel stuk gezakt. We hadden de wandelroute helemaal voor onszelf, totdat een stel ons inhaalde en vroegen of ze nog steeds goed gingen – in Nederlands Engels. We zijn even aan de praat geraakt. Was wel even leuk, want eigenlijk hebben we in Alice Springs helemaal geen Nederlanders gezien. De rest van de middag hebben we vooral genikst, we waren uitgeblust.

Woensdag reden we terug door Alice Springs om nog even boodschappen te doen. Voor het mooie zijn we eigenlijk iets te lang blijven hangen, want we moesten in totaal ruim 500 kilometer rijden. Net voor Alice hebben we nog een frisse duik genomen in Ellery Creek. Het water was goed koud!
Woensdagavond, net voor zonsondergang, kwamen we aan bij de Devils Marbles Campground. Midden in het landschap liggen metershoge ronde rotsen verspreid, ontzettend indrukwekkend. We konden nog net de rotsen opklimmen om nog wat foto’s te maken met het mooie licht. Toen de zon onder was hebben we de tent uitgeklapt en de pannekoeken opgegeten die we de avond ervoor al hadden gebakken.

Na een onrustige nacht met ontzettend veel wind en losse scheerlijnen zijn we donderdagochtend met zonsopgang uit bed gegaan en hebben we nog wat foto’s gemaakt van de Marbles. We zaten op tijd in de auto en zijn doorgereden naar Longreach Waterhole langs de Victoria River. Dat zou een camping zijn met heel veel vogels die daar rond zonsondergang zouden neerstrijken, maar uiteindelijk waren het zes pelikanen en verschillende soorten roofvogels – al wat dat ook ontzettend leuk. Omdat we bij Devils Marbles geen douche hadden en op deze camping ook niet, hebben we hier gedoucht uit de douchezak. Die hebben we in een boom hadden gehangen. Het straaltje wat eruit kwam was maar smal, maar het was heel lekker om het zand en vooral het zweet even weg te kunnen spoelen. Want omdat je dan toch alweer ruim 750 kilometer noordelijker zit, merk je dat het heel wat warmer wordt overdag, en ’s nachts ook.
In Alice Springs hadden we overigens nog een muggennet gekocht, die we donderdagavond bij het avondeten dachten te gebruiken. Probleem was alleen dat de gaatjes groot genoeg waren voor vervelende kleine rotvliegjes, waardoor we helemaal gek werden allebei. We hebben heel snel gegeten en zijn toen heel snel in een vliegvrije tent gaan liggen, maar toen begon het weer te waaien. Na nog een brakke nacht door een hele hoop wind hebben we vrijdagochtend het boeltje weer ingepakt voor de volgende 400 kilometer.
De ochtend begon plakkerig warm en we voelden ons allebei ontzettend slap dus het inpakken ging erg traag. Het was een uur of tien toen we eindelijk echt gingen rijden. Onderweg kwamen we er achter wat het probleem was – zouttekort. In ene ben je in een heel ander, tropisch, klimaat. Dat was een goeie reden om de shapies te openen nog voor lunchtijd (zoute crackers). Dat hielp!
Onderweg zijn we nog gestopt bij Dely Waters voor een meatpie in een supertoeristische maar gave oude pub. Vroeger stopte luchtvaartmaatschappij Qantas in Dely Waters om bij te tanken, daardoor is het plaatsje, en ook de pub, ontstaan.

Na een plakkerige, stoffige rit zijn we gisteravond hier, in Nitmiluk National Park aangekomen, wat iets ten noorden van Katherine ligt. Omdat de warmte zo beklemmend was, was het fijn om in Katherine even de supermarkt op te zoeken om boodschappen te doen voor de komende dagen. In de heerlijkheid van de airco hebben we alleen ongeveer twintig minuten in de rij gestaan bij de kassa met de vijf dingen die we nodig hadden, waardoor het in ene al zes uur was. Met de boodschappen zijn we ons naar buiten gehaast (BOEM, oja, het was 38 graden) en hebben we snel de laatste dertig kilometer naar Nitmiluk National Park gereden. Tijdens een prachtige zonsondergang kwamen we aan, maar het visitor centre was al dicht. Op het bord stond dat we bij de kiosk dan ons even moesten melden. Moe, hongerig, en een beetje chagrijnig gingen we op zoek naar de kiosk. Wat een harde muziek, dachten we eerst, en wat een hoop mensen. Maar tot onze verbazing was daar een zwembad. Een omheind zwembad met rotsen en palmbomen aan de zijkant en gezellige lampen en parasols met daaronder houten tafels en fijne stoelen. En live-muziek! En het allerfijnste nog… etensluchtjes bij de kiosk vandaan. We hebben de auto gelaten voor wat ‘ie was, onze zwemspullen aangetrokken en eerst een duik genomen in dat zwembad. Echt, wat intens, intens gelukkig kan een mens dan zijn zo onder de sterren in het zwembad met akoestische live-muziek. Helemaal goed. We hebben ook nog wat gegeten daar, hebben gedoucht, en hebben de tent uitgeklapt om te gaan slapen. En voor het eerst in nachten hebben we alletwee redelijk goed geslapen.

Vandaag hebben we lekker een rustdag ingebouwd. We zijn naar de visitor centre gegaan om daar wat informatie in te winnen over het gebied en hebben daar een kleine tentoonstelling over Nitmiluk bekeken, wat in totaal uit dertien waterkloven bestaat. Ook zijn we even naar de rivier gelopen om te kijken en hebben we een tour geboekt voor morgenochtend met een boot die ons door de eerste twee kloven gaat varen. Om zeven uur morgenochtend vertrekt ‘ie, dus dan is de temperatuur nog prettig. Misschien doen we nog een korte wandeling daarna, en anders ga ik, net zoals vandaag, gewoon weer met m’n voeten in een bak water zitten in de schaduw met hoppende wallabies (kleine kangoeroes) op de achtergrond. Zo simpel kan het leven zijn.

Groetjes, Maurice en Vicky