"First priority? Jas dicht!"

Lieve allemaal, 

We zijn inmiddels een week in Melbourne en de jetlag wordt eindelijk wat beter. Beiden hebben we er behoorlijk veel last van gehad; pas sinds drie nachten slaap ik (Vicky) meer dan vijf uur achter elkaar door. Mede door de “Windy Peak” wijn van vrijdagavond in de Nott – de pub waar ik als student van Monash University kwam. Daar hebben we met Aurel en Megan gegeten vrijdag. Ik vond het heel leuk om daar even terug te zijn. ’s Avonds hebben we tot een uur of elf zitten Kolonisten van Catan zitten spelen nog met z’n vieren voordat Maurice en ik weer onder de warme dekens kropen.
 
Zaterdagochtend vroeg was de wedstrijd Spanje – Nederland. Maurice heeft ‘m vanuit bed bekeken op de laptop, en ik… niet. Achteraf misschien een beetje jammer met die geweldige winst van 5 - 1, maar ik lag zo lekker met m’n ogen dicht. Maurice heeft me wel geprobeerd wakker te maken bij ieder doelpunt, alleen kon ik dat niet zo waarderen (daar weet ik niets meer van).
Ik heb die nacht dus heerlijk geslapen en voor ons doen ben ik redelijk vroeg uit bed gegaan. Ik heb toen nog even met Jacqueline gepraat op Skype. Grappig zo; ik nog in mijn pyjama na het ontbijt, en Jacqueline alweer in pyjama in bed. Zo lijkt het toch alsof je in dezelfde tijdzone zit, heel eventjes.

Zaterdag zijn we naar Hurstbridge geweest; een klein dorpje aan de andere kant van Melbourne met ongeveer 3500 inwoners. Het was met de trein welgeteld ruim twee uur om er te komen, plus twee keer overstappen. We waren qua weer overigens overal op voorbereid, want het was weerbericht was niet al te positief. Het begon begon al met blauwbekken op het station in Huntingdale waar Maurice op een bankje ging zitten waar “priority seat” op stond. Ik wees hem er op. “First priority?” reageerde Maurice; “jas dicht!” (Zie foto in mapje Melbourne.)
Eenmaal in Hurstbridge hebben we langs de hoofdstraat gewandeld en zijn we het park in gegaan waar we typische Australische vogeltjes hebben gezien. Volgens Maus klinkt één daarvan als de ‘R2-D2’ robot uit Star Wars. Vlakbij het park zat een soort speelveld voor kinderen; bovenop de heuvel stonden houten bankjes waar we even een halfuurtje hebben zitten dagdromen voordat de wolken in ene wel erg donker werden, en we net voor de bui weer in de trein zaten.

Zondag zijn we met Aurel wezen wandelen in de Dandenongs. ’s Morgens hebben we eerst onze spulletjes weer bij elkaar gezocht, want we zouden zondag verhuizen naar Paul in Narre Warren. Paul is eigenlijk ook weer verre familie waar we fijn een week terecht kunnen. Na het nare deel van het verhuizen (weer inpakken) deed de kamer waar we sliepen bij Aurel en Megan ook wel erg zielig aan. Gelukkig komen we daar over een paar weken weer terug en zal het fungeren als een soort home base in Melbourne voor ons.
Op weg naar de Dandenongs in het Volkswagen busje zijn we nog even gestopt met een toeristische attractie vlakbij Belgrave; Puffing Billy, een oude stoomtrein. We kregen daar al een kleine voorproef van de wandeltocht die we zouden afleggen, want we hadden onderaan de heuvel (berg in Nederlandse termen) geparkeerd, en de klim naar boven viel niet bepaald mee. Ik vond het wel heel indrukwekkend om die trein voorbij te zien gaan (en Maurice en Aurel helemaal). De rook van de trein bleef hangen tussen de metershoge bomen, wat de omgeving een soort sprookjesbos-setting gaf, prachtig!

We zijn toen iets verder gereden, hebben de auto geparkeerd, en zijn via een track de heuvel (lees: BERG) opgewandeld. Na twee meter had ik al in de gaten dat het niet goed ging met Aurel voorop. Het track was maar heel smal, en Aurel is een echte outdoorman die heel graag en veel en vaak wandelt en vooral heel grote stappen neemt bergopwaarts. Ik heb even gesputterd en toen mocht ik voorop lopen en het tempo aangeven, wat naar mijn mening toch nog best wel vlot ging (ik heb niet gevraagd wat mijn medestappers daarvan vonden). We hebben ongeveer veertig minuten omhoog gewandeld. Tot onze verbazing ging dat eigenlijk niet verkeerd. Want ja, we blijven toch Nederlanders en hoewel we stiekem in Nederland wat lange afstanden gewandeld hebben (althans, 16 kilometer op z’n meest), zijn we niet getraind voor heuvels (lees: BERGEN). Naar beneden ging vlotter! Wel echt een prachtige tocht door allerlei soorten (eucalyptus)bomen, drassige paadjes, langs een watervalletje, langs varenachtige boompjes en door gebieden met vooral met ontzettend veel vogels. Een van die vogels is de zogenaamde lyrebird, die alle andere vogelgeluiden kan imiteren. We hebben er zelfs nog een gezien tijdens de afdaling! Soort bruine kip met veren aan de achterkant. Hij stond heerlijk te graven in het zand en tegelijkertijd met z’n verenkont te schudden en te zingen. We konden van dichtbij foto’s maken en een filmpje, ik denk dat we er bijna tien minuten bij hebben gestaan.
Al met al zijn we ruim twee uur aan het lopen geweest (en waren we afgedraaid!).  Als beloning hebben we bij restaurant Pie in de Sky een meatpie gegeten, onze eerste hier. En hij was echt heel erg lekker!
Na de meatpie zijn we nog even naar een lookout geweest en daarna heeft Aurel ons op Huntingdale station afgezet met onze spullen. Daar hebben we rond kwart voor vijf de trein genomen naar station Narre Warren. Paul heeft ons opgehaald en we werden heel vriendelijk onthaald door hem en door Buba, zijn vriendin. We vonden het een luxe om dan weer in een huis met verwarming te zijn! Na een rondleiding en een warme douche hebben we bijgepraat. Als avondeten hadden we kippetjes van de barbecue, mais, salade, en nog wat andere vleessies die over waren van de avond ervoor. Rond elf uur hebben we ons bed opgezocht.

Vanmorgen (maandag) hebben we een beetje uitgeslapen. Rond een uur of tien zijn we samen met Buba richting het shoppingcentre gelopen, Fountain Gate. Daar hebben we bij Coles (dat is een hele grote supermarkt) shampoo gehaald, en nog wat andere dingen waarvan de reisverpakkingen inmiddels op waren. Verder voelde ik me niet helemaal fit dus hebben we eigenlijk de hele middag op de bank de serie 24 zitten kijken, lekker hoor. Het weer was toch ook niet zo best. Nu is het kwart voor tien. Maurice is even aan het kijken op internet wat we eventueel allemaal moeten regelen als we een auto kopen. Morgen gaan we in St. Kilda kijken bij een rode 4x4 Ford uit 1997 met een tent op het dak, hopelijk is dat een beetje naar onze zin.

Voor jullie allemaal een fijne dag, en tot de volgende blog.