De Vliegende Dreumes

9 november 2017 - Cairns, Australië

Lieve allemaal, even een teken van leven uit het warme (32 graden) en vandaag bewolkte Yorkey’s Knob in Queensland!

Wat is het fijn om de vlucht achter de rug te hebben. Dank, lief uitzwaaicommittée, voor de knuffels en de lieve woorden. Want wij zijn, na toch wel wat zenuwtranen van mij op Schiphol, na een redelijke reis aangekomen in Cairns. Of Yorkeys Knob, om precies te zijn. We hebben een lange, lange reis achter de rug met een overactieve en oververmoeide Ivy op zaterdagavond die meteen al een schoon setje aan moest voordat we überhaupt het vliegtuig ingingen omdat de inhoud van het fruitzakkie niet in maar op haar buik lag. Uiteindelijk sliep Ivy in het vliegtuig om 23:50 Nederlandse tijd. Net daarvoor kwamen de stewardessen langs met een fotocamera en de vraag of ze een foto mochten maken. Flitst ie? Vroeg ik. “Yes, but very quick.” Toch maar niet gedaan. Op papa is Ivy in slaap gesoezeld en hebben we haar overgelegd in de Legs Fly Up die we hadden gekocht en die naar mijn mening de investering direct waard was: ze heeft er een uur of vijf in geslapen. Overigens hadden we meteen al vertraging. Wij hadden genoeg tijd om onze volgende vlucht te halen, maar Hans en Els helaas niet. Het was wel heel leuk om elkaar dan zo op Schiphol te treffen en achter de douane te zien!

Op Dubai hadden we precies tijd om even een beetje op te frissen en wat te wandelen met Ivy in de geleende Emirates stroller, wat wel een uitvinding was. Natuurlijk besloot Maurice een ander exemplaar te kiezen toen bleek dat de eerst wat stroef reed 😊. Na een vrij vlot boarding proces begon de lange, laaange vlucht naar Brisbane met eerst Ivy heel happy op haar eigen stoel. Boekje gelezen, autootje uitgepakt, even contact maken met de achterburen, aan het touchscreen zitten, de afstandsbediening eten, dat soort dingen die je doet als vliegende dreumes. We vertrokken met een uur vertraging en het eerste deel van de vlucht ging vrij soepel met Ivy enigszins uitgerust. Ik had nog nagedacht over zo’n bassinet, maar daar had ze zeker niet meer ingepast. We waren heel blij dat we een eigen stoel voor haar hadden geboekt, hoewel ze de meeste tijd op papa’s schoot heeft gebivakkeerd. De laatste uren tot Brisbane hebben we met Ivy op schoot gezeten, en haar vooral veel verschoond. Ze kreeg door het slaapgebrek en toch anders eten dan normaal last van diarree, en ik was héél blij dat ik met een enorme voorraad luiers door de douane ben gegaan.

Een zucht van opluchting ging door me heen toen we drie uur van Brisbane waren; bijna! De vlucht ging vrij snel en vliegen met Emirates zorgt er blijkbaar wel voor dat je geen zadelpijn krijgt. Vaak zit je op een gegeven moment niet meer lekker, maar we hadden voldoende beenruimte en bewegingsvrijheid dus dat was heel fijn. Scheelt misschien ook wel dat we vrij veel met Ivy op en neer gelopen hebben. Op een gegevens moment wilde Ivy een ommetje doen aan mama’s vingers, en bij een aantal mensen bleef ze staan en zei ze heel lief “hi!”. Op de terugweg waren ook dezelfde mensen weer interessant. Maar niet iedereen zegt wat terug, zeker niet als ze met hun hoofd onder een deken liggen te slapen.

Toen we langzamerhand Brisbane invlogen, besef je je dan vaag ergens dat je weer in Australië bent. Heel onwerkelijk eigenlijk. Dik 2,5 jaar geleden dat ik er voor het laatst geweest ben. Toch gelijk weer die kriebel van herkenning en excitement. Omdat we vanuit Brisbane nog een binnenlandse vlucht van twee uur naar Cairns hadden, moesten we de spullen ophalen en weer inchecken bij Qantas. Dat inchecken was uiteindelijk de bron van een hele hoop frustratie. We hadden drie uur overstaptijd, meer dan genoeg, zou je denken. Maar er stond een enorme rij met mensen voor een tijdelijke incheckbalie, met drie medewerkers. Het leek niet heel efficiënt te gaan. Wij werden op een gegeven moment aangesproken door een man in een hesje die zei dat hij zo terug zou komen. Dat deed hij, drie kwartier later ongeveer, en hij verplaatste ons naar de tweede rij. “You have twenty minutes to check in your luggage before it closes for the Cairns flight,” zei hij, en dat het goed zou komen. Ik realiseerde me toen pas hoe laat het al was en hoe laat we vlogen. Het duurde ellenlang. Tien minuten ervoor stonden er nog steeds dezelfde mensen als voorheen, één ouder stel die aan de beurt was, en vier Amerikanen die samen reisden. Ivy had het inmiddels helemaal gehad en was aan het huilen. Ze wilde niet in de wagen zitten, niet op de bagage, en liefst alleen maar bij ons. Ik vroeg aan de vier Amerikanen voor me hoelaat zij vlogen. Om drie uur, zeiden ze. Ik dacht, ik probeer het gewoon; “Zouden we misschien voor jullie mogen?  We zijn al een hele dag onderweg met die kleine en hebben nog maar tien minuten om onze baggage in te checken…” (het was toen kwart voor tien in de ochtend). En toen werd er eentje giftig. Nee, want ze had al twintig mensen voor gelaten, en ze hadden op Sydney moeten staan en niet op Cairns (vlucht vloog om door een storm) en no way dat ze nog iemand voor ging laten. Inwendig sprong ik helemaal uit m’n plaat uiteraard. “Thanks for your help,” zei ik. “I thought I might as well try.” De vrouw ernaast keek verontschuldigend. Vreselijk kinderachtig was het. We werden weer verschoven naar de rij waar we oorspronkelijk in stonden en mochten vooraan, werden vlot geholpen, en daarna gauw een sprintje naar de bus waar we weer met die vier Amerikanen zaten. We waren dus net op tijd voor alles; ik kon nog even naar de wc, en daarna was het boarden. Ivy viel nog voordat we opstegen op schoot bij Maurice in slaap. Eindelijk had ik zin in een kop thee en kon ik het allemaal een beetje loslaten. Een vlotte, fijne vlucht later konden we op Cairns even lunchen en onze bagage ophalen. Ivy fijn in haar eigen wagen. We werden opgehaald met een busje om naar de autoverhuur te gaan. We voelden ons moe maar heel blij toen we eindelijk in onze rode Apex-huurauto naar Yorkeys Knob reden.

De eerste uren daar zijn een beetje een waas; Ivy en ik hebben gedoucht, we hebben haar op bed gelegd, Maurice is ook gaan douchen en we hebben zelf even de ogen dichtgedaan. We blijven bij Pete en Julie, familie van mij. Pete was op werk dus die zagen we ’s avonds pas. Maurice had een meatpie gehaald voor ons, en toen Ivy even had geslapen zijn we aan het einde van de middag nog even naar de Woolworths gereden. Daar vergaap ik me dan weer aan al de dingen die ik kocht toen ik in Melbourne woonde en tijdens onze reis, de koekjes, de kaas, de boter, de yoghurt. Ik was zo moe alleen dat ik geen shampoo kon kiezen haha, dus dat heb ik nog maar even gelaten voor wat het was. Ivy vond het allemaal prima. En toen we weer naar buiten stapten was het heerlijk aan het afkoelen. Thuis hebben we een paar happen suhsi op en een tosti samen met Pete, leuk om hem weer te zien en natuurlijk super dat we hier mogen blijven.

Ergens in the back of my mind wist ik al wat Ivy zou doen met de jetlag: helemaal niks. De eerste nacht heeft ze klokje rond geslapen, en wij ook niet slecht. Dinsdag zijn we ’s morgens even naar de IGA (buurtsuper 😊) en de bakker gegaan. Maurice heeft vervolgens zijn tas ingepakt, want hij moest alweer door vliegen naar Weipa voor werk, want onze vakantie begint echt pas als Maurice weer terug is hier en we 23 november onze camper gaan ophalen.
Na Ivy’s ochtendslaapje zijn we naar het vliegveld gereden. Weer aan de linkerkant van de weg… maar dat ging me gelukkig prima af doordat we ook met King George flink wat kilometers gemaakt hebben. Raar om na zo’n intense vlucht met z’n drieën je vriend dan weer te zien gaan, helemaal niet leuk. Gelukkig is daar Ivy om mama de hele dag bezig te houden haha! Thuis hebben Ivy en ik even een kleine duik in het zwembad genomen! Ivy was zo plakkerig en ik ook dus het was echt even lekker. Ivy daarna weer naar bed, en aan het eind van de middag zijn we nog een stuk wezen wandelen langs het strand met Pete en Bella, de hond. Na het eten heb ik nog de eerste drie zinnen van dit blog zitten schrijven, maar dat was het ook. Wederom sliep Ivy heel goed door de nacht – ik heb haar in elk geval niet gehoord. Zelf wel flink wat wakker gelegen en dat voelde ik woensdagochtend behoorlijk. De hele dag dus maar bezig gebleven hier met onder andere weer wandelen langs het strand en schommelen met Ivy, de was, tas uitpakken en de broodnodige luiers halen bij Woolworths. Nou om daar dan alleen naartoe te rijden, wat een crime met al die rotondes! Thuis heb ik curry gemaakt en na het eten ging Pete met de band oefenen in de garage. Ik ben zelf om negen uur m’n bedje ingekropen, even wakker geweest tussen twaalf en één en vervolgens aan een stuk door getukt tot 7:20.

Ennnn dan is het alweer donderdag 9 november, 13:17 en ik kan wel weer slapen haha. Vannacht heeft het geregend, hoezee, en het is behoorlijk bewolkt. Ik durfde het dus aan om vanmorgen met Ivy om 9:00 naar de IGA te lopen in plaats van met de auto. Dat ging net, eigenlijk moet je voor half tien weer in de schaduw zijn als je het mij vraagt. Ivy had geen zin in een ochtendslaapje dus na de lunch hebben we het nog een keer geprobeerd, en dat ging na enig protest prima. Straks aan het einde van de middag doen we lekker een zwemsessie samen, vanmiddag denk nog wel even wandelen en dan is ook deze dag voorbij en staat dit eerste echte blog online.

Dank voor alle lieve berichtjes en app’jes die we gehad hebben van iedereen, echt leuk 😊! Er volgt gauw meer!

Veel liefs uit Queensland van Ivy en Vicky

Foto’s

8 Reacties

  1. Toke:
    9 november 2017
    HI Down unders, wat n leuk verhaal. Je heb goed je best gedaan. Heerlijk om dat even te lezen. Rij nu rijden, op werk lezen we het nog n keer rustig over. Fijne dag nog verder en zwem ze. 😘😘
  2. Bas:
    9 november 2017
    Wat een leuk verhaal en wat een belevenissen. Gaaf! Heel veel plezier de komende maanden en geniet ervan ☺
  3. Marja:
    9 november 2017
    Hoi Vicky en Ivy, jullie hebben genoeg tijd om bij te komen van de vermoeiende reis. Lekker wandelen, schommelen en zwemmen.Leuk filmpje van Ivy met de zonnebril. En voor Maurice succes met je werkzaamheden.
    Liefs Marja
  4. Tineke:
    9 november 2017
    Hallo Ivy en Vicky. Wat hebben jullie veel meegemaakt. Goed om te lezen dat jullie goed zijn aangekomen. Heel veel plezier samen en straks met Maurice erbij. Ik kijk nu al weer uit naar de volgende Blog.
  5. Tantal:
    9 november 2017
    Ik zag vanmorgen mail dat je een blog had geschreven en ik dacht 'leuk, even snel lezen voor m'n werk'. Was even vergeten dat dat 'even snel' niet opgaat voor jouw blogs 😂 lange vlucht overleefd en nu lekker genieten! 😘
  6. Tantal:
    9 november 2017
    Ivy lijkt trouwens wel weer 10 centimeter gegroeid in het vliegtuig!
  7. Marjolein:
    12 november 2017
    Jeetje wat een onderneming zeg, heel stoer! Wij zijn met onze jongens Nederland nog niet eens uit geweest, haha! En de oudste is al bijna 4 😄
    Veel plezier nog daar!
  8. Willemijn:
    13 november 2017
    Pfoe! Jullie hebben het gered! Heel veel plezier! Liefs Willemijn